Τέλος: ο σκοπός μιας ενέργειας/ών. Σκοπός κάθε γένεσης είναι η ανάπτυξη της δυνατότητας του «δυνάμει όντος»
σε πραγματικότητα σε «ενεργεία ον». Στη φύση τίποτε δεν είναι περιττό, τίποτα μάταιο, τίποτα που να μην είναι τέλειο.

Αριστοτέλης

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016

Να με αγαπάς ή να με ποθείς…


Γιασεμιά την πόλη να αγκαλιάζουν
όταν σαν άνεμος,  η ανάσα σου θεριεύει
Της ψυχής κάθε παρένθεση και η ουσία είναι ανάσα άλλη.
η αγάπη, μάθε μόνο, μπορεί και να δυναστεύει.

Μάτια καθαρά, μα η ματιά σαν άλλη,
στην άκρη κάθε άλλης
- κραυγή, κραυγής πιο μεγάλης
ζητά να ξαποσταίνει.

Γέρνει το κορμί, και το μυαλό μας γέρνει
το νου τάχα να προφυλάξει
το αχ το μεγάλο, όμως
…και να το κοινωνήσεις, αχ πιο μεγάλο θα ναι

Πορφυρογέννητο έρωτα
πώς να ζωγραφίσεις
τη διαδρομή και αν σχεδιάσεις
μόνο τη ζεις ποτέ σου δεν την ορίζεις

Του νου το σκότος, και η αναλαμπή
αχτίδα με ορμή, σε κάθε ουτοπία ξεφτίζει,
τι ίσκιος κι αν τον συντροφεύει,
το όνειρο ποτέ δεν βασιλεύει.
 Κάθε γωνιά και άκρη
μα μήτε τέλος μήτε και αρχή,
στα ίχνη της αγάπης
εσύ του έρωτος μόνο ιχνηλάτης

τον πόθο μην τον φοβηθείς κι ας σε τρομάζει
ομπρέλα πύρινη είναι της ζωής
που τον λυγμό και το δάκρυ όταν το αισθανθείς
αυτός είναι ο μόνος που θα σε σώσει  




Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2015





Μιλώ σιον δρόμο της σιωπής

Τι να αρχίσεις να μιλάς
 τώρα που οι σιωπές μας κυβερνούν
το σκοτάδι της ζωής να τραγουδήσεις δεν μπορείς
μα η ματιά σου στον καταρράκτη κυλά.
Δάκρυ και αίμα ένα γίνονται, τούτος ο ποταμός είναι η ζήση μας,
τούτο και η λάσπη που μας ρουφά.
Πως το χαμόγελο είναι πια νεκρό στα μάτια των παιδιών μας;
Γιατί το αφήσαμε μοναχό!


Μόνο τις σκιές μας θωρώ,
τώρα που τον φόβο τον έκαμα άτι μου και όπλο,
να τον μοιράσω δεν μπορώ ούτε και να τον διώξω.
Τώρα, που μόνο ένα γειά παραμιλώ, γίνομαι και εγώ ένα σκοτάδι θολερό
ταξιδευτής της λήθης μου μόνος, μόνο,  περπατώ
Τώρα που η ανάσα μου σας χαιρετά
κι μένα ένα δάκρυ με βασιλεύει
και αλήτης  γιός αλυχτώ, ένα γειά βροντερό.
Μια σκιά μέσα στο σκοτάδι κι εγώ
τούτα τα λόγια χάρισμα σας κάμω,
στερνά μου ίσως, τώρα που πια  σκοτάδι είμαι κι εγώ
χωρίς παρελθόν μιλώ, μα μήτε και μέλλον έχω,
πενήντα χρόνια μόνο παρών, να σας αγαπώ και να σας φιλώ.
Το μέλλον ανήμπορος πια να προσδοκώ
σκύβω εμπρός σας και σας στερνοφιλώ,
απογυμνωμένος πια μόνο σας κοιτώ

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

Έπονται τα χειρότερα...

* Ευχαριστώ και συγνώμη για το "φωτογραφικό δάνειο"


Είναι βλέπεται και η "κρίση" (που να κριθούν όλοι τους με την εσχάτη εν καιρώ πολέμου, ΧΤΕΣΣΣ!!! από ανθρώπους και Θεούς!!!). Εγώ κάνω κάθε προσπάθεια να "ζήσω" πάντως, παρόλο που, ληστρικά και εγκληματικά, μου μείωσαν και την κατανάλωση οξυγόνου και "ζώ" σπίτι μου σχεδόν συνέχεια με αναπνευστήρα...

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Το θρόισμα του ανέμου... αγγέλου φωνή!





Η σκιά να χαράζει το κορμί η τάχα την διαφάνεια χολή, το δακρυ το άλικο, φως η σκοτάδι ας γενεί...

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Κοιτώ τον ουρανό ...



Κοιτώ τον ουρανό και τον βλέπω για άνεμο
και αυτός να γίνεται θάλασσα οργισμένη.
Περπατώ το ποτάμι μα είναι βάτα ματωμένα
με αγκάθια για άνθη καλού,
Ψάχνω για μια ματιά και είναι μαύρη τρύπα
με έναν σταυρωμένο σε ερωτική αγκαλιά
και πίνω το αίμα για κρασί
μα είναι η ψυχή μου.

Μαζεύω ένα λιθάρι λαμπερό που είναι καταγής
μα είναι το μυστικό σας.
Ψάχνω το δικό μου
μα είναι θαμμένο στην καρδιά σας.

Το βλέμμα μου είναι τα οστά σας
μα ζει ανάμεσά σας.
Ένας πουνέντες περνάει το μυαλό
και το ταξίδι γίνεται προορισμός
μα και το όνειρό σας.

Όμως θα συναντηθούμε κάποια φορά σε άλλους καιρούς
παραμυθένιους
και θα είναι η ζωή μας οργωμένη με κλαδιά αμυγδαλιάς
και ποτισμένη με άρωμα κερασιάς
μα λιπασμένη με δάκρυα λεμονιάς.

Και θα είναι καλύτεροι καιροί
με βασιλιάδες τα παιδιά μας.

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

Άδικο...


Είναι άδικο ότι έχω κάνει.
Μα πιο άδικο είναι ότι ο γιος μου δεν θα με θυμάται
Αγαπώ την σύζυγο μου,
μα δεν είμαι πιστευτός
σκίζω μόνο τις δικές μου σάρκες
αλλά όλοι φοβούνται μην τους δαγκώσω
με δόντια δανεικά.

Αγοράκι μου, ένα δάκρυ ένα φιλί και ένα χαμόγελο
ξεφτίλα σε κάθε όνειρο σου αφήνω

Ήμουν λίγος και το ξέρω
στο κάτω κάτω ούτε και 1,70
μα εσύ την μαμά σου μόνο να αγαπάς

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008

Χάραμα



Σηκώθηκα και ο ήλιος ξαναγεννιόταν
Χάραμα,
το άστρο μου ένοιωσα πως λησμονιόταν
Τα λιγοστά μαλλιά μου, γκρίζα σαν τα όνειρά μου
τα έκρυψα από την ματιά μου
μα τα δάκρια κόκκινα και μαύρα τα έβαψα σαν την καρδιά μου
Δεν πονώ πια… γιατί έχω πονέσει
Ψυχιατρείο της ζωή αγωνιά, για τα ψυχιατρεία του κόσμου μας
Με έναν κλόουν μόνο πρωταγωνιστή
το χαμόγελό του δάκρυ μόνο να ναι.
Τις ρίζες μου ποτέ δεν τις όρισα
μα με το δάκρυ μου τις πότισα
τα αχαμνά του κόσμου όλου θώρησα
μα το μονοπάτι το περπάτησα
έτσι και φοβήθηκα έτσι και αγάπησα
Ευχή και κατάρα μου το χαμόγελό σας.

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008

Μια χούφτα παιδί





Μια χούφτα παιδί
με ανάσα τόσο δα μικρή,
μα… με καρδιά τόσο μεγάλη
που μας χωρά όλους.
Δυο μάτια μεγάλα,
που χρώμα δεν πήραν ακόμα.
Περιμένουν τον κόσμο να φανεί
με ένα χαμόγελο και ένα κλάμα αγνότερο του αγνού.
Ανάξια η κληρονομιά μα με ευγενείς απογόνους
το χρώμα των ματιών θα εκδικηθεί αγνά και ταπεινά
και εγώ… μόνο το περιμένω.
Για αυτό γράφω με ένα πεζό λόγο.
Ένας άθλιος πρόγονος πάντα θα παραμένω,
ευτυχώς για την ζωή, για λίγο ακόμα μάλλον όμως,
όσο και αν με πονά αυτό
όσο και αν την πληγή τούτο την μεγαλώνει
θα είμαι πάντα το παρελθόν.
Δεν λυπάμαι για όσα έζησα, ούτε για αυτά που δεν θα ζήσω
Λυπάμαι για το άρωμα που πια δεν θα οσμιστώ
Για το δάκρυ που το ανάξιο χέρι μου δεν θα γίνεται ένα με το δικό μου.

Δίνω όμως όρκο ζωής και θανάτου
θα γαμήσω ότι επιχειρήσει κακό
σε ότι με αγάπησε...